Frank Braley
piano
Frank Braley volgde op een briljante wijze een ongewoon parcours voor artiesten van zijn kaliber. Hij staat er zelfs op dat hij eigenlijk nooit pianist wou worden. Een dilettant, kortweg, maar wel met het genie van een bevlogen amateur, die meer dan tachtig concerten per jaar speelt. Pas na lang twijfelen tussen wetenschap en muziek laat deze vlotte jongeman de universiteit voor wat ze is en vervoegt de rangen van de uitverkorenen aan het Conservatoire National Supérieur de Musique de Paris. Ondanks alle inspanningen om de laatste van de klas te zijn, komt deze knappe kop er overgediplomeerd buiten, en wordt onmiddellijk op de internationale scene gekatapulteerd met zijn Eerste Prijs in de Koningin Elisabethwedstrijd in 1991.
Hoewel Frank Braley vaak wordt uitgenodigd om te spelen met de grootste orkestformaties en graag vergeleken wordt met de groten van de piano, is de roem hem niet naar het hoofd gestegen. Deze artiest, met zijn levendige intelligentie, snedige gevatheid en uitgesproken muzikale opvattingen, heeft niets verloren van zijn spontane en onbevangen houding tegenover de piano, gekenmerkt door humor en poëzie, ingetogenheid, gratie en onwrikbare oprechtheid. Want Frank Braley speelt voor het plezier, zowel van de grote emotie bij een recital als van de gedeelde vreugde in kamermuziek met vrienden, zoals Augustin Dumay, Paul Meyer, Eric Le Sage, Emmanuel Pahud en de broers Capuçon.